غمگین چو پاییزم ، از من بگذر
شعری غم انگیزم ، از من بگذر
سر تا به پا عشقم ، دردم ، سوزم
بگذشته در آتش همچون روزم
غمگین چو پاییزم ، از من بگذر
شعری غم انگیزم ، از من بگذر

بگذار ای بی خبر بسوزم ، چون شمعی تا سحر بسوزم
بگذار ای بی خبر بسوزم ، چون شمعی تا سحر بسوزم

دیگر ای مه به حال خسته بگذارم ، بگذر و با دل شکسته بگذارم
دیگر ای مه به حال خسته بگذارم ، بگذر و با دل شکسته بگذارم
بگذر از من تا به سوز دل بسوزم
آه ، در غم این عشق بی حاصل بسوزم
بگذر از من تا به سوز دل بسوزم
آه ، در غم این عشق بی حاصل بسوزم

بگذر تا در شرار من نسوزی ، بی پروا در کنار من نسوزی
همچون شمعی به تیره شب ها
می دانی عشق ما ثمر ندارد ، غیر از غم ، حاصلی دگر ندارد
بگذر زین قصه ی غم افزا

غمگین چو پاییزم ، از من بگذر
شعری غم انگیزم ، از من بگذر
سر تا به پا عشقم ، دردم ، سوزم
بگذشته در آتش همچون روزم
غمگین چو پاییزم ، از من بگذر
شعری غم انگیزم ، از من بگذر
غمگین چو پاییزم ، از من بگذر......

چه میخواهد این طاووس فتنه گر

 این هفت رنگ هفت خط

که هر ساله دل خراب ما را

 به تیغ باد ومرگ برگ می برد

جــــــرس نالـــه از نای هَــــزاران

هـــرس عشق از آغـــــوش شاخه

کشته گان  لشکر مهر تا تا به کی ؟

تا به کی فرش رنگین کردن از دلداده گان ؟

هر یکی  بریده از جان، دوان وز پی یار

میزند بال رقص کنان  ســــوی خاک

شاخه جــدا ؛ برگ جـــدا می نالد

غصه ء درد درختان در زوزهء باد

قصه ء اهل بغل در گوش خزان

آنچه می بینیم هیچ نیست جز درد فراق

چکند این دل بی طاقت ما

چکند باغبان با یتیمی خویش

نکند پای براین خـــــرمن احساس نهیم

نکند از یاد بـــــــریم سوگــــــواریِ باغ

خیز بهرهــــر برگ طـــــــوافی بکنیم

که ضـریح زرین من و تو اینجاست

کعبهء موعود و مکتب مجنون همینجاست

محمود شیربازو اول خزان 1393

هیچ وقت

یکی را با همه ی ﻭﺟﻮﺩﺕ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪﺑﺎﺵ!

ﯾﮏ ﺗﮑﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭ

ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ

ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺭﺍ

ﺑﻪ ﺟﺰ ﺧﻮﺩﺕ ﻧﺪﺍﺭﯼ...

" هاروکی موراکامی "

هشتمین روز از لـــنگر شهریور

بر کارونی گـرمگون و نیلگون

خورشید کـلاه کج کرده بود

و با نیشخندی آتشین

به تاول ِ ساحل سوخته  دست تکان میداد

در فاصلهء جهنم ظهر و تنور غروب

در عـبور عطر نخلهای آذین شده از رطب

در زوزهء دردآلود زنبورهایی که مرا می زادند

خلوت کوچه های متروک قدیمی

خاک تفیدهء شوشتر پیر

نمناک می شد از چشم کـودکی

جهیده از پیلــــهء خویش

که پر می آراست برای پریدن

آسمان بود وآن پـروانه

تیغ آفتاب بود و بال نبود

مات و مبهوت آن پرنده

که دل می سپرد به آن کلاه آتشین